Twin Peaks'ın pilot bölümünde David Lynch, bir lise ortamında günlük yaşamın sıradan ritimlerini ustaca yakalar. Bir kız sigara gizlice girer, bir çocuk müdürün ofisine çağırılır ve bir öğretmen devam eder. Bir polis memuru sınıfa girdiğinde ve öğretmene fısıldadığında sahne aniden değişir. Bir çığlık havayı deliyor ve pencereden avluya koşan bir öğrenci görülüyor. Öğretmen, yaklaşmakta olan bir duyuruya işaret ederek gözyaşlarını tutmaya çalışır. Daha sonra Lynch'in kamerası boş bir koltuğa odaklanıyor, çünkü iki öğrenci bilerek bir bakış attı ve arkadaşları Laura Palmer'ın öldüğünü fark etti.
Lynch'in çalışması, yüzey seviyesi detaylarına titiz ilgisiyle ünlüdür, ancak her zaman daha derinlemesine iner ve altında yatan rahatsız edici alt akımları ortaya çıkarır. Twin Peaks'tan gelen bu sahne, kariyerinin tematik özünü kapsar ve sıradan olanı olağanüstü ile harmanlar. Bununla birlikte, Lynch'in yirmi yılı aşkın bir süredir geniş çalışma grubundaki birçok ikonik andan sadece bir tanesi. Her fan, tekil sesinin çeşitli çekiciliğini yansıtan farklı bir favoriye sahip olabilir.
"Lynchian" terimi, kolay kategorizasyona meydan okuyan rahatsız edici, rüya benzeri bir kaliteyle eş anlamlı hale geldi. "Kafkaesque" gibi Lynch'in sinema ve televizyona benzersiz katkısının bir kanıtıdır. Geçişini kabul etmenin zorluğu, çalışmaları her izleyiciyle farklı yankılanan bu kadar farklı bir sanatçının kaybında yatmaktadır.
Tomurcuklanan film tutkunları için Eraserhead'i izlemek bir geçit töreni idi. Onlarca yıl sonra, Lynch'in genç oğlu ve kız arkadaşı bağımsız olarak aşırı izlemeye başladığı ve 2. sezonun Windom Earle dönemine ulaşan ikiz zirvelere başladığı için aynı ritüel gelecek nesile aktarıldı.
Lynch'in çalışması zamansız bir kaliteye sahiptir, genellikle garip olanı nostaljik ile harmanlar. Twin Peaks: The Return (2017) 'de, 1956'ya kadar uzanan, kendi çocukluğunu yansıtan kovboy süslemelerle tamamlanan genç bir karakter için bir yatak odası tasarladı. Yine de, bu nostaljik ortam, klonlar ve şiddetli alter egoları içeren gerçeküstü, distopik bir dünya ile yan yana.
Hollywood'un nostaljik içeriği canlandırma eğilimine rağmen, Lynch'in dönüşteki yaklaşımı geleneksel bir şey değildi. Kasıtlı olarak, orijinal dizilerden önemli karakterleri geri getirmekten kaçındı ve Unnchian ahlakına sadık kaldı. Lynch, Dune'de olduğu gibi Hollywood normlarına uyduğunda, sonuç imza stilinin ve filmin destansı anlatısının eşsiz bir karışımıydı, bir kedi/sıçan sağım makinesi gibi tuhaf görüntülerle tamamlandı.
Lynch'in filmleri, ana cazibeye yakın olsa da, derinden hareket eden ve rahatsız edici bir tarihsel bağlamda yer alan Fil Adamında görüldüğü gibi, rahatsız edici bir güzellik içerir. Bu güzellik ve huzursuzluk karışımı mükemmel bir şekilde "Lynchian" dır.
Lynch'in çalışmalarını türlere veya tropiklere kategorize etmeye çalışmak boşuna, ancak filmleri anında tanınabilir. Genellikle gerçek veya mecazi perdelerle ortaya çıkan kendi altımızın altındaki dünyaya olan ilgisi tekrar eden bir temadır. Blue Velvet , yüzyıl ortası Americana'nın bir zemine karşı belirlenen noir benzeri arsa ile bunu örneklendirir ve daha karanlık, gerçeküstü bir göbek ortaya çıkarır.
Lynch'in etkisi yeni nesil film yapımcılarına uzanıyor. Jane Schoenbrun'dan Twin Peaks'tan esinlenen TV ışıltısını gördüm , Yorgos Lanthimos'un Toplumsal Normları inceleyen The Lobster'a , "Lynchian" etkisi açıktır. Diğer önemli eserler arasında Robert Eggers'ın deniz feneri , Ari Aster's Midsommar , David Robert Mitchell's It ve Silver Lake , Emerald Fennell'in Saltburn , Richard Kelly'nin Donnie Darko , Rose Glass's Love Loves Bleeding ve Quentin Tarantino'nun sayıları yer alıyor. Denis Villeneuve'nin Enemy ve Maelstrom gibi ilk filmleri de Lynch'in diğer dünya tarzının işaretini taşıyor.
David Lynch herkesin en sevdiği film yapımcısı olmayabilir, ancak sinema üzerindeki etkisi yadsınamaz. Geçmiş ve gelecek arasındaki boşluğu dolduran bir sanatçı olarak, mirası bugün ve yarın film yapımcılarına ilham vermeye ve meydan okumaya devam eden "Lynchian" unsurlarında yatıyor.
