Een van de meest onvergetelijke momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt vroeg in Assassin's Creed 3 plaats, wanneer Haytham Kenway zijn missie voltooit om een groep moordenaars in de nieuwe wereld te verzamelen. Of zo wordt de speler ertoe gebracht te geloven. Haytham, uitgerust met een verborgen mes en hetzelfde charisma uitstraalt als de geliefde Ezio Auditore, heeft tot nu toe de rol gespeeld van een held, die indianen uit de gevangenis bevrijden en arrogante Britse Redcoats confronteren. Pas wanneer hij de iconische uitdrukking uitgesproken, "mag de vader van begrip ons begeleiden", dat de schokkende waarheid wordt onthuld: we hebben de Tempeliers gevolgd, de gezworen vijanden van de Assassins.
Deze wending is een voorbeeld van het toppunt van het verhalen van Assassin's Creed's verhalen. Het originele spel introduceerde een fascinerend concept - je doelen begrijpen, begrijpen en elimineren - maar het ontbrak diepte in zijn verhaal, waarbij zowel hoofdpersoon Altaïr als zijn doelen zonder persoonlijkheid. Assassin's Creed 2 verbeterde hierop door de iconische Ezio te introduceren, maar het faalde niet om dezelfde aandacht te schenken aan zijn tegenstanders, met Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood die opmerkelijk onderontwikkeld is. Het was pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, dat Ubisoft echt investeerde in het ontwikkelen van zowel de jager als de gejaagde. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom van setup naar uitbetaling, waarbij een delicaat evenwicht is getroffen tussen gameplay en verhaal dat nog moet worden geëvenaard in volgende titels.
Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie over het algemeen goed is ontvangen, is er een consensus onder spelers en critici dat Assassin's Creed een achteruitgang ervaart. De redenen hiervoor worden besproken, waarbij sommigen de steeds fantastische elementen aanhalen, zoals het vechten tegen goden zoals Anubis en Fenrir, terwijl anderen bekritiseren de introductie van verschillende romantische opties of het gebruik van echte historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de ware oorzaak van deze achteruitgang de verschuiving van de serie is weg van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door uitgebreide sandbox-elementen.
In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed zijn originele actie-avontuurformule uitgebreid met RPG- en live service-elementen, waaronder dialoogbomen, op XP gebaseerde nivelleringssystemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Maar naarmate de spellen groter zijn geworden, zijn ze begonnen zich holer te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen. Hoewel een game als Assassin's Creed Odyssey meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en meeslepend. De uitgebreide dialoogopties en meerdere scenario's kunnen het verhaal verdunnen, waardoor het moeilijker is om scherp gedefinieerde personages te maken die resoneren met spelers.
Deze verschuiving heeft geleid tot een merkbare afname van onderdompeling, omdat interacties vaak meer aanvoelen als het omgaan met generieke NPC's in plaats van zich bezig te houden met complexe historische figuren. Het Xbox 360/PS3 -tijdperk van de serie heeft daarentegen een aantal van de meest boeiende schrijven in gaming, uit de gepassioneerde verklaring van Ezio, "volg mij niet of iemand anders!" Na het verslaan van Savonarola, naar de aangrijpende laatste woorden van Haytham voor zijn zoon, Connor:
*"Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te streelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden."
De verhalende kwaliteit heeft ook op andere manieren geleden. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie vaak tot moordenaars = goed en Tempeliers = slecht, terwijl eerdere titels de wazige lijnen tussen de twee facties verkenden. In Assassin's Creed 3 versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor, waarbij William Johnson suggereerde dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey die het idealisme van de Assassins in twijfel had getrokken, en Benjamin Church beargumenteerden dat perspectief de realiteit van het perspectief vormt. Haytham zelf ondermijnt het geloof van Connor in George Washington en liet doorschemeren dat de nieuwe natie zo onderdrukkend zou kunnen zijn als de monarchie die het verving - een claim die is gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Aan het einde van het spel blijven spelers meer vragen over dan antwoorden, waardoor de impact van het verhaal wordt verbeterd.
Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, is het duidelijk waarom het nummer "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2 -soundtrack het thema van de serie werd. De PS3-tijdperk-games, vooral Assassin's Creed 2 en 3, waren fundamenteel karaktergestuurd, waarbij "Ezio's Family" niet alleen de Renaissance-setting opriep, maar ook het persoonlijke verlies van Ezio. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische vooruitgang van de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de serie uiteindelijk zal terugkeren naar zijn wortels, gerichte, karaktergerichte verhalen leveren die oorspronkelijk fans boeiden. In de huidige markt, gedomineerd door enorme open werelden en live servicemodellen, is een dergelijke rendement echter misschien niet in overeenstemming met "goede zakelijke" praktijken.
